Inaczej jest np. w wirującym naczyniu. Tu też powierzchnia wody jest „pozioma”, ale działające siły to siła grawitacji (działająca poziomo w dół) i siła odśrodkowa bezwładności (działająca poziomo). Im dalej od osi obrotu, tym siła odśrodkowa większa. Stąd ten niecodzienny, paraboliczny kształt powierzchni wody (Rys. 4).

Rys. 4. Powierzchnia wody w wirującym akwarium jest w każdym punkcie prostopadła do wypadkowej siły grawitacji i siły odśrodkowej.

  Składowa pionowa siły (a właściwie przyspieszenia) jest stała i wynosi g, składowa pozioma zależy od prędkości kątowej i odległości r od osi obrotu i wynosi ω²r. Krzywa, która w każdym punkcie jest prostopadła do tak określonej siły jest parabolą.

  Wektor prostopadły do krzywej to wektor prostopadły do stycznej do tej krzywej w każdym punkcie. Z kolei współczynnik kierunkowy stycznej jest określony przez wartość pochodnej.