Widzisz koronę z lampek? A za nią następną, i jeszcze następną. Taki długi, oświetlony tunel.

W rzeczywistości jest to płytka na 5 cm skrzynka z dwoma lustrami: całkowicie odbijającym na dnie skrzynki i częściowo odbijającym, na przedniej ściance. Tuż pod przednią szybą jest korona z lampek. Jej obraz odbija się w lustrze na dnie skrzynki - wydaje się być odległy o 10 cm od pierwszego wieńca lampek. Promienie odbite napotykają w drodze powrotnej przednią szybę i częściowo się od niej odbijają; odbiwszy się drugi raz od zwierciadła w głębi tworzą drugi obraz lampek, położony pozornie 20 cm od samych lampek, itd.

Schemat wyjaśnia, dlaczego kolejne wieńce wydają się być położone koncentrycznie wewnątrz poprzedniego, o ile nasze oko znajduje się na osi.
Natężenie odbitego światła maleje w kolejnych odbiciach - lampki wydają się być coraz ciemniejsze w miarę kolejnych odbić, jak światełko na końcu tunelu.

Zauważmy, że takie kolejne odbicia w płytkiej skrzyneczce dają wrażenie nieskończenie długiego tunelu. Na podobnej zasadzie działają lasery: ośrodek emitujący światło (gaz, kryształ) znajduje się między dwoma lustrami "półprzepuszczalnymi" (w rzeczywistości odbijają one 99% światła i więcej). Światło odbijając się, przechodzi wielokrotnie przez materiał emitujący, oddziałuje z jego atomami (lub drobinami, jak laserze CO₂) i ulega "wzmocnieniu" (sumuje się z promieniowaniem wymuszonym). Jedna z zasad leżąca u podstaw działania lasera jest więc podobna jak w naszym tunelu - wydłużenia drogi optycznej.