Znamy 15 izotopów promieniotwórczych jodu. Najbardziej znane to:

- jod 123

- jod 125

- jod 129

- jod 131

- jod 132

Czas półrozpadu jodu 123 wynosi 13 godzin. Otrzymuje się go w cykloronie. Służy do badań tarczycy. Jest bezpieczniejszy od innych jodów promieniotwórczych, ale z powodu wysokich kosztów produkcji w Polsce ma małe zastosowanie.

Jod 125 stosuje się w badaniach naukowych jako wskaźnik, a w medycynie do badania różnych organów, a także do leczenia nadczynności i nowotworów tarczycy. Jego okres półrozpadu wynosi 59 dni. Ponadto używa się go w leczeniu nowotworów gałki ocznej np. czerniaka złośliwego naczyniówki i glejaka siatkówki. Sposób ten jest nowy, a wcześniejsze terapie najczęściej kończyły się utratą oka dla osoby chorej.

Jod 129 to niebezpieczny produkt uboczny zakładów przerobu paliwa jądrowego. W małych ilościach przedostaje się do atmosfery. Dla ludzi jest o tyle groźny, że potrafi uszkodzić tarczycę.

Najbardziej popularnym i posiadającym nawiększe zastosowanie izotopem promieniotwórczym jodu jest jod 131. Od 1931r. używany go do badania tarczycy. Początek stosowania tego jodu to początek scyntografii. Jednak jod 131 powoli wychodzi z użycia, ponieważ wskutek połowicznego rozpadu trwającego 8 dni oraz emitowania promieniowania beta identyczna dawka jodu obciąża pacjenta 60 razy więcej niż technetu 99.

Jod 131 wydziela się podczas różnych awarii reaktorów jądrowych. Tak było w Windscale (Wielka Brytania) 1957r. gazy z przegrzanego rdzenia reaktora elektrowni jądrowej spowodowały lokalny opad jodu 131. Równiaż w Czarnobylu ogromne ilości jodu 131 zostały wyemitowane do atmosfery.

Jod 132 stosuje się w badaniach naukowych jako wskaźnik, a w medycynie do badania różnych organów, a także do leczenia nadczynności i nowotworów tarczycy. Jego okres półrozpadu wynosi 2.5 godziny.

Izotopy promieniotwórcze jodu mają ważne znaczenię dla onkologii. Jednak źle użytę mogą być przyczyną tych samych chorób, które leczą.