Szczęki tego rekina są wprawiane w ruch przez spust na drugim końcu patyka (w środku jest sznurek, który przenosi ten ruch). Spust jest dość długi, ale za to zęby rekina (szczególnie "trzonowe") zaciskają się mocno.

Tak działa dźwignia, która pozwala wykonać pracę działając mniejszą siłą.

Jeśli chcemy wymachiwać wycieraczkami samochodowymi po całej szybie, wystarczy poruszać krótką dzwignią z drugiej strony osi, ale musi to robić dość mocny silnik.

Rekin jest przykładem dźwigni - nawet jeśli wykorzystuje linkę do przeniesienia ruchu z cyngla na szczęki.

Jeśli chcemy podnieść wielki kamień, to opieramy go na krótszym ramieniu dźwigni, a dłuższy koniec zakreśla wtedy spory łuk (np. aby podnieść 100 kg głaz o 5 cm, obciążnik 10 kg na drugi ramieniu dźwigni obniży się o 50 cm. Iloczyn przesunięcia i siły, czyli to, co w fizyce nazywamy pracą, na obu koncach dźwigni jest taki sam.

Istnieje także inny rodzaj dźwigni - dźwignia jednostronna, w której punkt podparcia umieszczony jest pod jednym z jej konców - w takim przypadku ramię dłuższe ma maksymalną długość.

Dźwignie są wykorzystywane wszędzie - w zabytkowej wadze laboratoryjnej, w wadze osobowej w metrze w Berlinie i w hydraulicznym podnośniku.