W przyrodzie klatraty hydratów metanu, etanu i innych węglowodorów występują w wielu miejscach w wiecznej zmarzlinie, m. in. na Syberii i Alasce i na dnie morskim u wybrzeży atlantyckich USA, wokół Alaski, Syberii, w morzu Ochockim oraz wokół Japonii. Jest również wiele innych domniemanych lokalizacji takich złóż, które są potencjalnym źródłem energii. Jeszcze niedawno uważano, że złoża klatratów hydratów pod względem zawartości energii kilkakrotnie przekraczają znane sumaryczne zapasy węgla, ropy naftowej i gazu. Nawet jeśli w rzeczywistości jest ich mniej, to są one ogromne i ich rozmieszczenie znacznie wpłynie na rozkład źródeł energii na świecie. Przykładem uboga w surowce Japonia, która dzięki długofalowym badaniom nad wydobyciem gazów z klatratów hydratów może w przyszłości uzupełnić swoje własne zasoby energii różne od niepopularnej po awarii w Fukuszimie energii jądrowej. Jednak bardzo trudnym problemem jest wydobycie z nich metanu i innych węglowodorów. Uważa się, że uwolnienie gazów z klatratów jest procesem wybuchowym. Jednak przeprowadzone ostatnio badania nad wydobywaniem gazu, m. in. w Rowie Nankai przy wybrzeżu Japonii nie potwierdziły tego.¹ Mimo, że dotychczas uważano, że wydobycie gazów z klatratów na skalę przemysłową będzie możliwe dopiero za 50 lat, wydaje się, że ponad dziesięcioletnie konsekwentne badania Japończyków stanowią przełom, który pozwoli na dużo wcześniejsze sięgnięcie do tego nowego źródła energii. Japończycy planują rozpoczęcie przemysłowej eksploatacji gazu z klatratów hydratów już w 2018 roku. Wiele szczegółowych informacji na temat ostatnich prób wydobywania gazów z klatratów podali w swoich artykułach „Gaz prosto z lodu” Mirosław Rutkowski w Polityce nr. 2911 z 12 czerwca 2013 oraz Erwin Suess ze współpracownikami w Świecie Nauki z lutego 2000 r . Rutkowski podaje m.in., że najprawdopodobniej gaz z lądowych złóż hydratów wydobywany jest od dziesięcioleci ze złoża Messojacha (ang. Messoyakha; ros. Мессояха), ponieważ w miejscu tym warstwy skał zawierające gaz ziemny przedzielone są warstwami hydratów, natomiast w artykule Suessa i współautorów jest wiele interesujących ilustracji, np. pokazujących w sposób poglądowy, jak hydraty metanu mogą zmieniać klimat. 

         Niestety metan CH₄, który jest najbardziej wydajnym źródłem energii z klatratów, jest jednocześnie gazem cieplarnianym, o dużo bardziej niebezpiecznych skutkach niż CO₂ (nawet kilkadziesiąt razy, patrz Global-warming potential), więc oceniając to nowe źródło energii trzeba również badać jego wpływ na ekologię. Uważa się, że co najmniej jedno masowe wymieranie zwierząt (do 96% gatunków morskich, 70% kręgowców i jedyne znane wymieraie owadów) przed ok. 252 milionami lat na granicy permu a triasu (zwane wielkim wymieraniem) mogło być spowodowane przez gwałtowne uwolnienie metanu z klatratów.

Z klatratami hydratów jako źródłem energii wiązane są ogromne nadzieje. Jednak obecnie sprawiają one znaczne kłopoty przy wydobywaniu ropy naftowej, gdyż tworząc się w rurach, którymi transportuje się ropę, zatykają je. Uważa się, że usuwanie złogów klatratów podnosi koszty ropy o ok. 10%.  Co będzie w przyszłości? Zobaczymy. Ostatnie udane próby wydobycia przez Japończyków nastrajają optymistycznie.