DZIĘCIOŁ

Dzięcioł przymocowany do drewnianej obręczy utrzymuje się na pewnej wysokości dopóki nie zostanie wprawiony w ruch za pomocą sprężynki. Na początku dzięcioł nie porusza się, ponieważ działa na niego (a dokładnie na obręcz) siła tarcia statycznego. Dzięcioł zaczyna poruszać się w dół ruchem drgającym, gdy sprężynka zostaje rozciągnięta i po chwili puszczona. Gdy obręcz jest ustawiona prostopadle do tyczki, wtedy dzięcioł przesuwa się w dół i drga. Z kolei bezwładność dzięcioła przyczynia się do ponownego rozciągnięcia sprężynki i tak cały schemat ruchu powtarza się do momentu, gdy znajdzie się u podstawy tyczki.

ZOBACZ FILM 1   ZOBACZ FILM 2

Analizując ruch dzięcioła, jego środka ciężkości, można zauważyć, że porusza się on "skokami" w dół. Po rozciągnięciu sprężynki przesuwa się w dół na pewną odległość i po każdym rozciągnięciu przebyta przez niego odległość jest taka sama. Można też zwrócić uwagę, że dzięcioł wykonuje "skoki" w równych odstępach czasu. W takim przypadku - gdy w tym samym przedziale czasu pokonywana jest taka sama odległość mamy do czynienia z charakterystycznym rodzajem ruchu. Tym ruchem jest ruch jednostajny czyli ruch, w którym prędkość się nie zmienia.

Na szczycie tyczki dzięcioł posiada energię potencjalną grawitacji, która w trakcie schodzenia częściowo zamienia się w energię kinetyczną dzięcioła oraz energię potencjalną sprężystości sprężyny. Pozostała część energii jest zamieniana w energię cieplną w wyniku wykonywania pracy przez dzięcioła przy pokonywaniu sił tarcia.

wybierz inne doświadczenie

Słowa klucze: tarcie statyczne, ruch drgający, energia potencjalna grawitacji, energia kinetyczna, energia potencjalna sprężystości, siła tarcia, środek ciężkości, prędkość, ruch jednostajny.