Magnetyczna gwiazda

Kulka żelaza ustawiona między dwoma magnesami różnego znaku magnesuje się w "zwykły" sposób, stają się magnesem dwubiegunowym (N-S), o osi skierowanej zgodnie z osią zewnętrznych magnesów.

Kulka ustawiona między dwoma biegunami jednoimiennymi "dostosowuje" układ biegunów tak, aby była przyciągana z obu stron. Oznacza to, że w pobliżu zewnętrznych magnesów generują się bieguny tego samego znaku a przeciwnego do biegunów zewnętrznych. Na przykład, jeżeli bieguny zewnętrzne są znaku "N", to na końcach kulki w pobliżu tych magnesów generują się bieguny "S", jak na rysunku. Ponieważ magnesy są zawsze dwubiegunowe, komplementarne bieguny muszą też gdzieś powstać. Okazuje się, że powstają na osi prostopadłej do osi magnesów zewnętrznych.

O ile w pierwszym przypadku (oba) bieguny magnetyczne są umiejscowione między magnesami zewnętrznymi, to w drugim przypadku, dodatkowe dwa bieguny "wystają" na zewnątrz, co natychmiast widać na tabliczce magnetycznej.

Tak namagnesowana kulka stanowi magnes wielo-biegunowy.

Cztero-biegunowe pole elektryczne, jak na schemacie, służy, w spektrometrze kwadrupolowym, do separacji zjonizowanych cząsteczek, o określonej masie.