Ruch pyłu i gwiazdek jest spowolniony przez siły, które nazywamy lepkością. Miód jest bardziej lepki niż woda.

W "normalnych" warunkach, ciała spadają na ziemię z prędkością rosnącą w miarę spadku. W magicznej pałeczce, i pył i gwiazdki poruszają się "leniwie", "jak mucha w smole", ruchem prawie jednostajnym. Oznacza to, że siły powodujące spadek (siła ciężkości minus siła Archimedesa) są prawie w równowadze z oporami ze strony cieczy.

Gwiazdki unoszone są w górę wskutek ruchu cieczy, wypieranej przez opadający w dół pył. Ich zawirowania świadczą, że ruch jest turbulentny.

Wyjaśnijmy to dokładniej.
Dla określenia, kiedy ruch cieczy jest warstwowy (laminarny) a kiedy turbulentny, służy tzw. liczba Reynoldsa, zależna od lepkości i prędkości przepływu, wg wzoru

gdzie: ρ - gęstość, v - prędkość kulek (gwiazdek), r - charakterystyczny wymiar liniowy (np. średnica kulki), h - współczynnik lepkości dynamicznej.

Dla Re < 1160 ruch jest laminarny, dla trochę większych wartości przyjmuje się, że ruch jest turbulentny. W magicznej pałeczce, mimo, że prędkość ruchu jest rzędu pojedynczych centymetrów na sekundę, znaczna lepkość cieczy (przypuszczalnie gliceryna) powoduje, że liczba Reynoldsa jest "duża", czyli można oczekiwać, że występują zawirowania.