Zosia (z Rzymu) bawi się nową zjeżdżalnią dla pingwinów. Ruchome schody pracowicie podnoszą pingwinki na górę, po czym te zupełnie beztrosko zjeżdżają. W fizyce mówimy, że kiedy pingwinki są na górze, mają pewien zasób energii do zjazdu - energię potencjalną. Kiedy zaś już jadą, mają energię ruchu, czyli energię kinetyczną. Energia potencjalna zamienia się w kinetyczną, kiedy zaczynają zjeżdżać. Siły tarcia powodują, że w końcu tracą swą energię potencjalną i kinetyczną. Aby wrócić na szczyt ślizgawki, muszą stać w kolejce przed ruchomymi schodami, które im energii potencjalnej znowu dostarczą.

Pingwinki Zosi wspinają się stopniowo - za każdym stopniem zwiększając energię potencjalną o ΔE=mgΔh. Przypomina to, że energia potencjalna jest zdefiniowana z dokładnością do stałej addytywnej. Dla pingwinów punktem odniesienia jest początek schodów, dla elektronu w atomie wodoru - odległość nieskończona.

Pingwiny zjeżdżają ruchem jednostajnym: siły tarcia i składowa siły grawitacji w kierunku ruchu są sobie równe. Co, podobnie jak w przypadku dzięcioła i kroczących zwierzaków pokazuje, że definicje ruchu przyspieszonego (ale i jednostajnego) są jedynie pewnymi modelami.

Zabawka jest dość skomplikowana - niewłaściwe nachylenie równi powoduje, że pingwiny się zatrzymują, przewracają lub wypadają na zakrętach z toru.

KS16