Drobny piasek przesypuje sił w klepsydrze w sobie właściwym tempie - ani szybciej ani wolniej. Siły tarcia między ziarenkami działają nieco podobnie do sią spójności w kropli wody - piramidka piasku na dole klepsydry ma sobie właściwą wysokość.

Podobnie w piaskowych obrazach - przesypują się one długimi minutami, tworząc wzory inne za każdym razem szczególnie, jeżli ziarenka piasku mają różne kolory. Takie piaskowe kompozycje powstają między dwoma szklanymi płytkami, z wąska warstwą cieczy między nimi. Warstwa piasku leży na dnie a u góry uwięziony jest wąski pasek powietrza. Po przewróceniu ramki, ciecz natychmiast znajduje swoją drogę, aby spłynąć w dó a piasek zostaje uwięziony ponad warstwą powietrza. Siły napięcia powierzchniowego wody wiążącej piasek utrudniają mu spłynięcie. Dopiero przerwanie warstwy powietrza, poprzez kanał- prekursor, umożliwia powolne przesypywanie się piasku.

Podobny kanał powstaje w atmosferze, i po nim wędruje wyładowanie elektryczne w czasie burzy.

Fizycy zajmujący się materiałami sypkimi często określają je jako oddzielny stan materii. Materiały sypkie z jednej strony zachowują się jak woda: przyjmują objętość naczynia jak sł w solniczce, zderzenia z nimi są niespręyste. Z drugiej strony charakteryzują się wysokimi współczynnikami tarcia oraz posiadają praktycznie zerową energię ruchu termicznego (kT) w porównaniu z ich energią potencjalną pola grawitacyjnego.

Materiały sypkie nie do końca są cieczami - tworzą przejściowo trwałe formy. Piaskowe wydmy mogą być w kształcie płaskińca, fal lub nawet gwiazdy.

Materiały sypkie również w przepływach zachowują się jak ciecze, mogą się w nich rozchodzić fale. Są typowym ośrodkiem, w którym są możliwe lawiny - gdy zostanie, choćby lokalnie przezwyciężone tarcie statyczne, nic już ruchu nie powstrzyma. Własności śniegu jako ośrodka sypkiego są więc badane dla naszego bezpieczeństwa.