Spoglądając w to "okno" widzimy długi tunel z lampami. W rzeczywistości jest to płytka skrzynka z dwoma lustrami: całkowicie odbijającym na dnie skrzynki i częściowo odbijającym, na przedniej ściance, zaś za przednią szybą znajduje się sznur lampek.

Obraz tych lampek odbija się w lustrze na dnie skrzynki a obraz tego obrazu od przedniej szyby, tworząc, po ponownym odbiciu od dna kolejne wrażenie rzędu lampek, itd.

Podobnie działa rura laserowa. Jest ona zakończona dwoma zwierciadłami - jedno całkowicie odbijające, a drugie - częściowo.

Obraz lampek odbija się w lustrze na dnie skrzynki - wydaje się być odległy o 10 cm od pierwszego wieńca lampek. Promienie odbite napotykają w drodze powrotnej przednią szybę i częściowo się od niej odbijają; odbiwszy się drugi raz od zwierciadła w głębi tworzą drugi obraz lampek, położony pozornie 20 cm od samych lampek. Kolejne wieńce lampek wydają się być położone koncentrycznie wewnątrz poprzedniego. Natężenie odbitego światła maleje w kolejnych odbiciach - lampki wydają się być coraz ciemniejsze w miarę kolejnych odbić, jak światełko na końcu tunelu.

Na podobnej zasadzie działają lasery: ośrodek emitujący światło (gaz, kryształ) znajduje się między dwoma lustrami "półprzepuszczalnymi" (w rzeczywistości odbijają one 99% światła i więcej). Światło odbijając się, przechodzi wielokrotnie przez materiał emitujący, oddziałuje z jego atomami (lub drobinami, jak w laserze CO2) i ulega "wzmocnieniu" (sumuje się z promieniowaniem wymuszonym). Jedna z zasad leżąca u podstaw działania lasera jest więc podobna jak w naszym tunelu - wydłużenia drogi optycznej.