Świat przez to magiczne oko przypomina obraz w kalejdoskopie, ale nie jest to obraz kolorowych paciorków, odbitych od zwierciadeł, jak w kalejdoskopie, ale obraz za oknem, pomnożony i podzielony 20 razy. |
|
Magiczne oko przypomina soczewkę płasko-wypukłą, tylko że jej wypukła powierzchnia nie jest kulista, ale ma kształt "rozety" z gotyckich świątyń - szereg promieniście ułożonych szlifowanych płaszczyzn z małym kolistym centrum, jakby bukiet szklanych pryzmatów. Każdy z tych pryzmatów odchyla promienie światła w kierunku żrenicy obserwatora. Widzimy całą rozetę obrazów pozornych, ułożonych na okręgu, wokół "prawdziwego" obrazu. |
|
Magiczne oko jest podobne do układu oka owadów. Oko muchy to właśnie taka rozeta, dziesiątki oczek ułożonych na powierzchni czaszy kulistej. Ciekawe, czy mucha widzi "stukrotnie?" |
|
Zwielokrotnione obrazy obserwujemy również na niebie. Światło odległych galaktyk, przedzierające się przez przestrzeń kosmiczną pełną masywnych obiektów ulega, zgodnie z ogólną teorią względności, odchyleniu w polach grawitacyjnych i dociera do nas w formie zwielokrotnionej. |
|
Dwóch naukowców znalazło dowody na to, że każda galaktyka jest otoczona przez halo zawierające setki niewidzialnych, karłowatych galaktyk. Ich odkrycie, które zostało opisane w czasopiśmie "The Astrophysical Journal", daje silne poparcie dla teorii, która mówi, że większość materii we Wszechświecie jest w formie niewykrywalnych, wolno poruszających się cząstek zwanych zimną ciemną materią. Astrofizyk Neal Dalal z Uniwersytetu w Kalifornii i Christopher Kochanek z Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics w Cambridge oparli swoje wnioski na analizie soczewkowania grawitacyjnego. Zgodnie z teorią grawitacji Einsteina, wielkie zgrupowania materii, takie jak np. galaktyki, zaginają czasoprzestrzeń i powodują, że światło przy przechodzeniu przy nich ulega zagięciu. Dzięki temu może być nawet skupiane niczym w soczewce. |
|
Ilustracja pokazuje, w jaki sposób dochodzi do powstania wielu obrazów (w tym przypadku dwóch) jednego obiektu przy udziale grawitacji galaktyki znajdującej się między obserwatorem a obiektem obserwowanym. |
|
Zdjęcie jest klasycznym przykładem soczewkowania grawitacyjnego. Galaktyka znajdująca się bliżej Ziemi spowodowała, poprzez zakrzywienie czasoprzestrzeni wokół siebie, powstanie wielu obrazów jednego kwazaru znajdującego się dalej od nas. |