Uśmiechnięta kukiełka schodzi po równi ruchem jednostajnym. Przewraca się do góry nogami robiąc koziołki.

Lalka ma we wnętrzu dużą, ciężką kulkę, która "spóznia się" przy przewrocie: lalka już zeszła o schodek niżej, a kulka jeszcze pozostaje w jej górnej części. Lalka, po przewrotce przez chwilę waha się, czy nie wrócić z powrotem, ale w międzyczasie kulka zdąży się stoczyć.

Jednak, aby lalka schodziła po drabince, należy ją ustawić pod odpowiednim kątem.

W zabawce tej grawitacyjna energia potencjalna zostaje zamieniona na energię kinetyczną i pracę przeciwko siłom tarcia. Ruch jest quasi - jednostajny, jak w przypadku kaczki i słonia.

Tajemnicą konstrukcyjną jest taki dobór rozmiarów ludzika i wagi kulki, aby kulka w momencie "przewrotki" pozostała w tej samej połwie ludzika. Dodatkowo "rączki" lalki są ustawione niesymetrycznie względem osi lalki, tzn. tak, że kładąc lalkę na drabince pionowo powstaje niezrównoważony moment siły pochodzący od pary sił: siły ciężkości lalki i siły reakcji w punkcie podparcia.

Jeszcze jednym ważnym elementem konstrukcyjnym jest odpowiedni dobór kąta nachylenia "drabinki" po której schodzi zabawka. Zmniejszając nachylenie drabinki, można znalezć kąt przy którym lalka nie będzie dalej schodzić. Oznacza to, że przyrost energii kinetycznej w jednym kroku jest zbyt mały, aby zrekompensować pracę przeciwko siłom tarcia.