Zwierzaki schodzą po równi, ale nie poruszają się ruchem przyspieszonym. Stawiając nieporadne kroki schodzą w dół, kołysząc się raz do przodu, raz do tyłu.

Niepodobne do innych piłeczek ze względu na swoje właściwości fizyczne, potrzebują do swych niesamowitych odbić niewielkiej ilości "energii aktywacji", której dostarczamy im przy "przenicowaniu". Energia ta kumulowana zostaje dzięki specjalnemu kształtowi, który pozwala zmagazynować energię sprężystą, a potem zamienić ją na energię kinetyczną.

Kaczki i zając są prawie anty-edukacyjne: ruch na równi, a jednostajny.

Wbrew pozorom, wykonanie takich zabawek nie jest łatwe: ich ciężar musi być odpowiednio wyważony, a krok niezbyt duży, aby się nie przewracały.

Zabawki te obrazują zasadę zachowania energii; ich początkowa energia potencjalna zostaje zamieniona na energię kinetyczną (niewiele), a reszta w tarcie.

Zabawki wskazują też, że ruch jednostajnie przyspieszony, jakiego oczekujemy dla równi pochyłej, jest jedynie tylko pewnym modelem. W rzeczywistości, jak już zauważył Newton, w każdym ruchu występują siły dyssypacyjne (tarcia, lepkości, oporu powietrza) i ruch, który bez tych sił powinien być przyspieszony, staje się, w warunkach stacjonarnych, ruchem jednostajnym.

Możemy obliczyć, ile ciepła wydziela się przy każdym kroku. Jeśli słonik waży 200 g, i schodzi z wysokości 10 cm w 20 krokach, to w każdym kroku traci prawie 10 mJ, czyli 2,4*10^-3 kalorii.