Podstawka zabawki podzielona jest na sześć pól odpowiadających rónym sytuacjom na boisku piłkarskim. Mamy więc: gol, rzut karny, rzut rożny, faul, aut i spalony. Pod każdym z pól ukryty jest magnes i w piłce również. Spód piłki i górne bieguny magnesów w podstawie są tego samego znaku. Piłka "unika" zatrzymania się nad którymkolwiek z magnesów.

Ruch piłki nad magnesami jest zupełnie chaotyczny. Czasami ma się wrażenie, że piłka chce już się zatrzymać nad jednym z pól, jednak po chwili zostaje ona przyciągnięta nad inne pole itd. Przewidywania teoretyczne, nad którym magnesem zatrzyma się piłka, są praktycznie niemożliwe. Nawet bardzo mała zmiana początkowego położenia piłki prowadzi do innego wyniku, co jest cechą charakterystyczną ruchu chaotycznego.

I tak jak na prawdziwym piłkarskim boisku dopóki piłka jest w grze, trudno powiedzieć jak skończy się rozgrywka. Teoria chaosu znalazła zastosowania w wielu dziedzinach nauki, np. w prognozowaniu pogody czy też w przewidywaniach notowań giełdowych.

Ruch wahadła nad boiskiem zależy od wielu czynników, takich jak: siła tarcia (teoretycznie można ją zmienić umieszczając wahadło np. w cieczy), siła, z którą wahadło jest przyciągane w kierunku swobodnego położenia równowagi (siła grawitacji; można ją zmieniać przeprowadzając eksperyment na różnych wysokościach), siła z jaką przyciągane jest wahadło do magnesów czy też dokładne ich położenie.

Oznaczmy każdą z "bramek" innym kolorem. Obserwujmy teraz, do której z nich trafi wahadło puszczone z jednego, ściśle określonego punktu płaszczyzny. Po każdej zmianie położenia początkowego punktu oznaczajmy go kolorem bramki, przy której zatrzyma się wahadło. "Przemiatając" w ten sposób całą płaszczyznę otrzymamy bardzo ciekawy i ładny wykres.

Z kolei obrazek z boku stał się godłem badaczy chaosu. Nazywany jest Atraktorem Lorenza (albo "efektem motyla", ponieważ przypomina swoim kształtem skrzydła motyla). Układ nigdy się nie powtarza dokładnie, trajektorie nigdy się nie przecinają.

Jest to tzw. fraktal czyli wykres, który cechuje się samopodobieństwem. Przykładem fraktala spotykanym w przyrodzie jest kalafior, którego fragment jest podobny do całości.