Zapalacz Ruhmkorffa

Cewka indukcyjna Ruhmkorffa (wykorzystana w zapalaczu), zwana jest induktorem. Składa się z wewnętrznego uzwojenia L1, utworzonego z niewielkiej ilości zwojów, nawiniętych na rdzeń R i połączonych ze źródłem napięcia stałego przez przerywacz z włączonym równolegle kondensatorem oraz z zewnętrznego uzwojenia L₂, złożonego z dużej ilości zwojów.

Po włączeniu prądu w obwodzie L₁ w rdzeniu pojawia się pole magnetyczne, wytwarzane przez ten prąd. Pole to przyciąga młoteczek do rdzenia. Obwód zostaje przerwany. Powoduje to zanik prądu w obwodzie i w konsekwencji zanik pola magnetycznego w rdzeniu. Młoteczek wraca na swoje pierwotne miejsce zamykając ponownie obwód.

W rdzeniu istnieje więc zmieniające się pole magnetyczne. W tym zmiennym polu magnetycznym znajduje się zwojnica L₂.W wyniku zjawiska samoindukcji elektromagnetycznej wytwarza się w niej siła elektromotoryczna e, proporcjonalne do szybkości zmian prądu w zwojnicy L₁

.

Ma ona bardzo dużą wartość ze względu na dużą liczbę zwojów i szybkość zmian pola magnetycznego.

Induktor stosuje się do zapłonu paliwa w cylindrach niskopręnych silników spalinowych, do wytwarzania wyładowań elektrycznych w świetlówkach.