Spróbuj wystrzelić z mydlanego pistoletu. Przyjrzyj się dokładnie powstałym bańkom. Mienią się one wszystkimi barwami tęczy. Odpowiedzialna za to jest interferencja światła na cienkich błonach. Zjawiska te zawsze fascynowały człowieka nie tylko swoim pięknem, ale również dlatego, że zwykle można je obserwować tylko w bardzo delikatnych lub nietrwałych obiektach, takich jak bańki mydlane, tłuste plamy na wodzie, plamy oleju na mokrej drodze, skrzydła owadów, masa perłowa, ogon pawia. W 1672 Robert Hook przedstawił Królewskiemu Towarzystwu Naukowemu raport, w którym pisał, że "za pomocą szklanej rurki, z roztworu mydła wydmuchują się liczne małe bańki. Z łatwością można zauważyć, na początku dmuchania warstwa kulista cieczy, która je zamykała, była biała i przezroczysta, bez żadnych kolorów; zaraz po tym, gdy warstwa stopniowo stawała się cieńsza, pojawiała się powierzchnia z różnorakimi kolorami, jak w tęczy".
Oświetlając światłem białym błonę mydlaną, możemy zaobserwować w świetle odbitym ułożone poziomo kolorowe prążki. Gdy jednobarwna wiązka światła pada na powierzchnię błony, częściowo się od niej odbije, a częściowo, po załamaniu, przeniknie w głąb. Część promieni, które przenikną, odbije się z kolei od drugiej powierzchni i opuszczając błonę, w drodze powrotnej ponownie załamie na powierzchni pierwszej. W oku obserwatora spotkają się promienie bezpośrednio odbite i biegnące tylko w powietrzu z promieniami, które dzięki wniknięciu do błony przebyły drogę dłuższą o podwójną grubość błony. Różnica dróg optycznych (d = nλ) między spotykającymi się promieniami powoduje, że wytworzona zostaje między nimi różnica faz. Kiedy fale świetlne nakładają się fazami zgodnymi, interferencja jest konstruktywna i obserwujemy wzmocnienie. Kiedy fazy są przeciwne mamy interferencję destruktywną i następuje wygaszenie. W przypadku odbicia na dwóch różnych powierzchniach do różnicy faz między promieniami, nabytej dzięki różnicy ich dróg optycznych, należy jeszcze dodać zmianę fazy promienia odbitego od powierzchni na przeciwną (180°). Dzieje się tak, gdy odbicie następuje od ośrodka gęstszego optycznie (błona mydlana) od powietrza. Jeśli zatem różnica faz między promieniami będzie równa całkowitej wielokrotności 360°, to nastąpi efekt wzmocnienia, co uwidoczni się w postaci zaobserwowania jasnego prążka. Ciemny prążek będzie widoczny natomiast wtedy, kiedy analogiczna różnica faz będzie równa nieparzystej wielokrotności 180°. Przy oświetleniu błony światłem białym prążki nabiorą kolorów. Ze względu na to, że różne długości fal światła odpowiadają różnym barwom, maksimum odpowiadające każdej barwie będzie miało swoje określone położenie. W dolnych częściach bańki prążki ułożone są gęściej. Spływanie roztworu i odparowywanie wody sprawia, że grubość błony na całej jej wysokości maleje w czasie. Obserwowane prążki będą się wzajemnie od siebie oddalać aż do momentu, kiedy błona osiągnie graniczną, minimalną grubość. Podczas kiedy grubość błony tuż po jej uformowaniu jest wielokrotnie większa od długości fali, to po osiągnięciu granicy cienkości relacja staje się odwrotna. Jeżeli grubość błonki nie jest wszędzie jednakowa w pewnych jej częściach nastąpi interferencja osłabiająca natężenie, a w innych - interferencja wzmacniająca. Powstają wówczas linie minimalnego i maksymalnego natężenia, to jest prążki interferencyjne. Zwane są one prążkami stałej grubości, gdyż każdy prążek odpowiada zbiorowi punktów, dla których grubość błonki d jest jednakowa. Jeśli zaś błonka jest oświetlona światłem białym, a nie monochromatycznym, to interferencja światła odbitego od rożnych ścian błonki będzie różna dla różnych długości fal. Jest to przyczyną powstania błyszczących barw na bańkach mydlanych czy też w tłustych plamach na powierzchni wody.