Na początku lat 60-tych zeszłego stulecia, niezależnie Gell-Mann i Neewman zauważyli, że ze względu na ten sam spin i parzystość, dziwność oraz zbliżone masy, hadrony można pogrupować w tzw. multiplety, które z kolei grupują się w supermultiplety tworzące singlety, oktety i dekuplety. Po wprowadzeniu wielkości związanej z liczebnością danego multipletu - tzw. izospinu I=(N-1)/2 oraz hiperładunku (Y=B+S, gdzie B - liczba barionowa, S - dziwność) i wykreśleniu zależności tych wielkości (dokładniej wykresu hiperładunku vs. rzut izospinu na "wyróżniony kierunek" I3) dla poszczególnych supermultipletów uzyskano charakterystyczne regularne figury geometryczne. Sytuacja przypominała pierwsze próby klasyfikacji pierwiastków w tablicę Mendelejewa. Super-multiplety pozwoliły przewidzieć istnienie nowych cząstek. Hipoteza kwarków była "w drodze".
| Oktet mezonów o spinie s=0 | Oktet barionów o spinie s=(1/2)- |
