Jest to zdolność atomu związanego w cząsteczce do przyciągania elektronów. Znajomość elektroujemności atomów poszczególnych pierwiastków pozwala przewidzieć rozkład gęstości elektronowej w cząsteczkach. Wiązanie między dwoma atomami jednowartościowymi A i B można przedstawić jako superpozycję trzech struktur granicznych: struktur jonowych A+B- i A-B+ oraz kowalencyjnej A-B. Jeśli względny udział obu struktur jest jednakowy, to wiązanie jest czysto kowalencyjne, co odpowiada jednakowej elektroujemności obu atomów. Jeśli przeważa jedna ze struktur jonowych (np. A+B-), to jeden z atomów jest bardziej elektroujemny (w tym wypadku B)Bezpośrednie wyznaczanie doświadczalne względnych udziałów struktur jonowych jest niemożliwe; występuje jednak pewna korelacja między tymi udziałami a obserwowanymi własnościami fizycznymi cząsteczek.
Według L. Paulinga różnicę elektroujemności pierwiastków A i B (xA - xB) można obliczyć z wartości energii dysocjacji D pojedyńczych wiązań A-B, A-A i B-B, z wzoru:
(xA - xB)2 = D-1/2AB(DAA - DBB)
Według Mullikena elektroujemność pierwiastka A xA=1/2(IA+EA), gdzie IA i EA - potencjał jonizacji i powinowactwo elektronowe atomu A w odpowiednim stanie walencyjnym; wielkości te nie mogą być zmierzone bezpośrednio.
Źródło: Encyklopedia Fizyki, PWN, Warszawa 1973