Promieniotwórczość:

                                   Izotopy radu    
                Izotop Przemiana promieniotwórcza  T1/2
223 Ra                          a 11,7 d
224 Ra                          a 3,64 d
225 Ra                          ß 14,8 lat
226 Ra                          a 1620 lat
228 Ra                          ß 6,7 lat

a – ma najmniejszy zasięg, zatrzymuje je nawet kartka papieru

ß - ma większy zasięg, zatrzymuje je dopiero blacha

y - ma największy zasięg, zatrzymuje je dopiero kilkucentymetrowa blacha ołowiana

Izotopy radu (tabl.) występują w naturalnych szeregach promieniotwórczych. Największe znaczenie ma najdłużej żyjący 226Ra. Własnych minerałów rad nie tworzy, natomiast towarzyszy rudom uranu, z którymi jest związany genetycznie. Wolny rad jest dość aktywny chemicznie podobnie jak bar. Utlenia się w powietrzu, rozkłada goracą wodą, rozpuszcza w rozcieńczonych kwasach. W związkach występuje w stopniu utleniania +2, np. w chlorku RaCl2, fluorku RaF2, wodorotlenku Ra (OH)2. Wolny rad i jego sole świecą w ciemności oraz są zawsze cieplejsze od otoczenia.

Związki radu ulegaja stopniowemu rozkładowi pod wpływem własnego promieniowania (zjawisko autoradiolizy). W medycynie rad i produkty jego rozpadu były niegdyś głównym źródłem promieniowania w terapii nowotworów; obecnie prawie wyszły z użycia, zastąpione przez sztuczne izotopy promieniotwórcze.

Sole radu zmieszane z siarczkiem cynku ZnS były dawniej używane do sporządzania świecących farb, co później zarzucono.

Obecnie rad służy do sporządzania laboratoryjnych źródeł neutronów (radowo-berylowych). Śladowe domieszki soli radu do gleby wpływają korzystnie na rozwój roślin. Sole radu są silnie trujące.

Powrót