Zasilacz izotopowy to urządzenie jądrowe służące wytwarzaniu energii elektrycznej, nie będące jednak reaktorem jądrowym. Energia elektryczna pochodzi bądź z ciepła wydzielającego się (zjawisko termoelektryczne) przy absorpcji promieniowania jądrowego (tzw. termiczne zasilacze izotopowe - wówczas stosuje się długożyciowe izotopy czysto alfa-promieniotwórcze, np. ²³⁸Pu), bądź pochodzi wprost z ładunków emitowanych w rozpadach cząstek (tzw. nietermiczne zasilacze izotopowe - tu stosuje się długożyciowe izotopy czysto beta-promieniotwórcze, np. ⁹⁰Sr, ¹⁴⁷Pr). Mała przenikliwość promieniowania alfa lub beta powoduje, że na ogół nawet w pobliżu zasilacza nie otrzymuje się znaczących dawek. Zasilacze izotopowe stosuje się wszędzie tam, gdzie konieczna jest najwyższa niezawodność zasilania, przy jednoczesnych małych wymaganiach co do mocy, np. w stymulatorach (rozrusznikach) serca, w automatach działających w reżimie długotrwałej autonomiczności, np. sondy kosmiczne (rodzina amerykańskich zasilaczy SNAP), automatyczne stacje meterologiczne znajdujące się w trudno dostępnym terenie (np. stacje arktyczne) itp.

Powrót