Wodór był prawdopodobnie znany już alchemikom w XVI w., powstaje bowiem w licznych reakcjach metali (znano ich wówczas kilka) z kwasami (dysponowano kwasem siarkowym, solnym i azotowym). Pierwszy opisał właściwości wodoru chemik angielski HENRY CAVENDISH w 1776r. i dlatego on jest uważany za odkrywcę. Cavendish pracował w okresie, kiedy zaczęto rozróżniać poszczególne rodzaje gazów. Wcześniej utożsamiano wszystkie substancje lotne z powietrzem i taki był los wodoru otrzymywanego przez różnych alchemików. Cavendish otrzymał wodór w reakcji metalu z kwasem, a następnie z mieszaniny wodoru i tlenu, doprowadzając ją do wybuchu, uzyskał ciecz, która okazała się wodą - substancją uznawaną wówczas za pierwiastek! Wkrótce po tym odkryciu Lavoisier rozłożył wodę, otrzymaną w ten sam sposób w Paryżu, na tlen i wodór. Doświadczenia te były punktem zwrotnym w historii chemii i doprowadziły do obalenia teorii flogistonu. Zawartość wodoru w zewnętrznych strefach Ziemi wynosi 0,44% wag. Jeden atom wodoru przypada na 12 innych atomów. W stanie wolnym występuje w niewielkich ilościach w atmosferze (3*10^-6% wag., 5*10^-5% obj.) i w gazach wulkanicznych. Główna ilość wodoru jest zawarta w wodach morskich i lądowych, węglowodorach (ropa naftowa, gaz ziemny) i wszystkich związkach organicznych występujących w organizmach żywych.