Wydział Fizyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej UMK w Toruniu






Fizyka dla każdego



  Strona Wydziału
  

Wydział Fizyki, Astronomii
i Informatyki Stosowanej UMK

Interferometr Michelsona zasada i zastosowanie


Opracował: mgr Przemysław Miszta, Zakład Dydaktyki Instytut Fizyki UMK, przy wydatnej  pomocy  ze strony Zakładu Biofizyki i Fizyki Medycznej IF UMK
www: K.Służewski


Interferencja oznacza oddziaływanie. Jako zjawisko fizyczne opisuje nakładanie się fal  prowadzące do zwiększenia lub zmniejszenia amplitudy fali wypadkowej. Zachodzi dla wszystkich rodzajów fal w szczególności dla światła widzialnego oraz we wszystkich ośrodkach, w których mogą rozchodzić się dane fale. Zjawisko interferencji optycznej wykorzystuje interferometr Michelsona, który za pomocą światła pozwala na precyzyjny pomiar odległości. Zasada jego działania polega na rozdzieleniu wiązki światła na promienie biegnące po różnych drogach optycznych, a następnie doprowadzenie do dodatniej interferencji tych promieni. W przypadku interferometru Michelsona efekt ten uzyskuje się w następujący sposób: padająca wiązka światła jest dzielona przez zwierciadło na 2 promienie wzajemnie do siebie prostopadłe. Promień równoległy do promienia pierwotnego po przejściu przez zwierciadło półprzepuszczalne, odbija się od nieruchomego zwierciadła ustawionego naprzeciw źródła i wraca do zwierciadła półprzepuszczalnego, zmieniając kierunek na prostopadły po odbiciu od niego, zmierzając do detektora. Natomiast promień, który w pierwotnej fazie odbił się w od zwierciadła półprzepuszczalnego, zmieniając swój kierunek na prostopadły w stosunku do pierwotnego kierunku, odbija się od ruchomego lustra, by w kolejnej fazie przejść już bez zmiany kierunku przez zwierciadło półprzepuszczalne, zmierzając do detektora. Ruchome lustro pozwala tak dopasować odległość, aby obydwie wiązki trafiające do detektora interferowały ze sobą, wzmacniając odbierany sygnał. W ten sposób, znając odległość między zwierciadłem półprzepuszczalnym a ruchomym lustrem można poznać z dużą dokładnością odległość między zwierciadłem półprzepuszczalnym a nieruchomym lustrem. Interferometr Michelsona zapisał się na kartach historii fizyki. Za jego pomocą Michelson zmierzył długość wzorca metra przechowywanego w Paryżu wyrażając ją jako 1553163.5 długości fal czerwonego światła kadmu, za co w 1907 r. uhonorowano go nagrodę Nobla. Także empiryczny dowód stałości prędkości światła w każdym układzie odniesienia zawdzięczamy interferometrowi Michelsona, który jako pierwszy wykonał je w 1881. Doświadczenie to, z identycznym rezultatem, powtórzył w 1887 E.W. Morley. Obecnie na zasadzie działania tego interferometru została oparta idea tomografu optycznego.


Przykładowy widok interferometru Michelsona oraz jego schemat.

Tomograf optyczny

Tomografia, pochodząca od dwóch słów greckich: cięcie oraz pisanie, pozwala bez dokonywania realnego cięcia narzędziem chirurgicznym na zobrazowanie przekroju przez fragment lub całość ciała albo narządu. Wynalazkiem ostatniej dekady przedstawiona  w 1991 roku nowa technika jest tomografia optyczna, która pozwala obrazować przekroje przez fragmenty ciała za pomocą promieniowania widzialnego, które w porównaniu z promieniowaniem X jest całkowicie bezinwazyjne, bezkontaktowe i bezpieczne. Wykorzystuje się światło rozproszone wstecz na poszczególnych warstwach badanej tkanki. Niesie ono cenną informacje o zmianie współczynnika załamania dla poszczególnych warstw, która pojawia wskutek niejednorodności tkanki. Badany obiekt – np. oko (a w szczególności siatkówka) lub naskórek pełni rolę nieruchomego lustra interferometru Michelsona. Ruchome lustro zwane lustrem odniesienia pozwala na penetrację różnych warstw na innych głębokościach. Dzięki zmianie odległości ruchomego lustra, otrzymuje się otrzymywanie kolejną porcję informacji o położeniu centrów rozpraszających. Złożenie wyników kolejnych pomiarów daje obraz przekroju badanego obiektu. Obrazy kilku warstw dają w rezultacie
strukturę trójwymiarowa. Położenia centrów rozpraszających określa się za pomocą interferometru Michelsona, w którym jako źródło światła użyto specjalnych diód superluminscencyjnych. Ta idea tomografu optycznego nazwana tomografem optycznym czasowym, ma sporo wad, którą jedną z największych jest bardzo długi czas zbierania danych, uniemożliwiający  tworzenie obrazów trójwymiarowych dna oka w czasie rzeczywistym. Dla statycznych pomiarów metoda ta była wystarczająca.


Schemat ideowy czasowy tomografu optycznego z interferometrem Michelsona.

Można jednak zbudować tomograf optyczny bez ruchomego zwierciadła co pozwala na znaczne skrócenie czasu pomiaru, gdyż eliminuje się jedyny element mechaniczny. Od tej chwili szybkość całego pomiaru zależy tylko od szybkości przetwarzania otrzymywanego sygnału. Taki rodzaj tomografu zwany widmowym lub spektralnym tomografem optycznym rejestruje wynik wszystkich interferencji, w odróżnieniu od tomografu czasowego, rejestrujący tylko te interferencje, które niosą informacje o położeniu centrów rozpraszających. Z tej właśnie przyczyny właśnie czasowy tomograf optyczny, jako łatwiejszy w realizacji był rozwijany przez MIT. Jednak grupa naukowców z naszego Instytutu Fizyki, UMK Toruń, postanowiła rozwiązać ten problem. Za pomocą specjalnie stworzonych algorytmów, usunięto z rejestrowanego sygnału niechciane, niepożądane interferencje występujące w metodzie spektralnej, mimo że mieszają się one z interferencjami niosącymi cenną informację. Już w 2001 roku powstaje prototypowe urządzenie oparte na metodzie widmowej, a badania kliniczne przeprowadzono w Klinice Okulistyki Collegium Medium UMK, kierowanej przez prof. Józefa Kałużnego.


Schemat ideowy spektralny tomografu optycznego z interferometrem Michelsona.

Obecnie metoda ta jest dynamicznie rozwijana. Testowy egzemplarz unikatowego spektralnego tomografu optycznego do badań okulistycznych, skonstruowanego przez naukowców z Instytutu Fizyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu i wyprodukowanego przez firmę Optopol z Zawiercia, zaprezentowano po raz pierwszy w Łodzi 6 IX 2005 roku podczas sympozjum okulistycznego. W porównaniu z tomografią czasową, urządzenie spektralnej tomografii optycznej około 100 razy szybciej dokonuje pomiarów, przy jednoczesnym prawie  pięciokrotnym wzroście rozdzielczości obrazu,  pozwalając także na uzyskiwanie obrazów trójwymiarowych wnętrza oka także w czasie rzeczywistym, co pozwala dużo lepiej rozpoznawać procesy chorobowe zarówno w przedniej części oka, we wnętrzu, jak i w dnie oka. Urządzenie to pozwala na zdiagnozowanie m.in. uszkodzenia i choroby rogówki oraz uszkodzenia rogówkowo- tęczówkowego. Może także posłużyć do określenia krzywizny przedniej i tylnej powierzchni rogówki, umożliwia badania położenia sztucznej soczewki po operacji zaćmy i pozwala na określenie dokładnego dopasowania soczewek kontaktowych. Firma OPTOPOL podpisała z toruńskim Uniwersytetem porozumienie i rozpoczęła pracę nad opracowaniem i wdrożeniem do produkcji urządzenia komercyjnego, którego pierwszy egzemplarz testowy ukończono w sierpniu 2006 roku. Ma on  kosztować około 200 tys. zł.

Na podstawie artykułu:

Tomografia optyczna
Andrzej Kowalczyk, Maciej Wojtkowski
Instytut Fizyki, Uniwersytet Mikołaja Kopernika, Torun
MATERIAŁY XXXVI ZJAZDU FIZYKÓW POLSKICH – TORUN 2001 – WYKŁADY SEKCYJNE

Źródło: http://ww.optopol.com.pl/282.php


Urządzenie spektralnej tomografii optycznej - OPTOPOL


OBRAZKI: źródło: http://www.fizyka.umk.pl/~fizmed/pokazy01/Tomo/t-opt.html


Schemat działania tomografu optycznego


Tarcza nerwu wzrokowego


Oko świni

 


Opiekun Strony: Krzysztof Służewski