Witelon Polski uczony Witelon (1230 - ok. 1314) dowodził, że światło rozchodzi się prostoliniowo jeszcze przed Bitwą pod Grunwaldem!
Pochodził ze Śląska. Syn Polki i kolonisty z Turyngii. „Filius Thuringorum et Polonorum” (Syn Turyngów i Polaków) – tak pisze o sobie sam Witelon w tytule „Optyki” jednego,
swoich dzieł. Był jednym z najwybitniejszych uczonych europejskich epoki średniowiecza i pierwszym polskim powszechnie znanym uczonym. Jego podstawowe dzieło z dziedziny optyki - "Perspectiva" (1270-1273 r., wydane w Norymberdze w 1535 r. i w Bazylei w 1572 r.) – powstało dzięki namowie papieskiego spowiednika, dominikanina z Brabancji, Wilhelma z Moerbeke, który przetłumaczył na język łaciński dla naszego uczonego traktaty starożytnych Greków. O tym, że dzieło Witelona było powszechnie znane niech posłuży fakt, że w 1604 r. Jan Kepler wydał własny traktat o optyce, dając mu wymowny tytuł: „Ad Vitellonem
Paralipomena” (Uzupełnienie do Witelona). Badania nad ludzkim wzrokiem
doprowadziły polskiego uczonego do rozróżnienia między mechaniką działania oka a skoordynowanymi z nią podświadomymi funkcjami umysłu. Z tego powodu, uważa się go również za jednego z prekursorów współczesnej psychologii. W tym dziele starał się również ujednolicić i wyjaśnić wiele innych zagadnień związanych ze światłem, m.in.: rozpatrywał prostoliniowe rozchodzenie się światła, jego odbijanie się, rozpraszanie, załamanie oraz świetlne zjawiska meteorologiczne. "Perspectiva" Witelona (zwana popularnie "Optyką") stanowi najkompletniejszy wykład optyki w średniowieczu i do XVII w. służyła za podstawowe źródło wiedzy w tej dziedzinie.
